وزراي مختلف راه و ترابري در زمان تصدي خود بر اين وزارتخانه راهكارهاي كوتاه يا ميان‌مدت بسياري براي حل مشكلات مالي و اجرايي آزاد راه تهران- شمال ارائه و وعده‌هايي براي اجراي هر چه سريع‌تر اين طرح داده‌اند، كه تا‌كنون هيچ‌يك از اين وعده‌ها اجرايي نشده است.
شايد بتوان نقطه اوج اين وعده‌ها را در دوران صدارت محمد رحمتي بر وزارت راه و ترابري و تعيين انواع و اقسام ضرب‌الاجل‌ها براي پيمانكار ايراني و طرف چيني قرارداد احداث اين آزاد راه مشاهده كرد؛ اقداماتي كه در زمان مطرح شدن حتي از سوي دست‌اندركاران بخش راه و ترابري نيز جدي تلقي نشد و به ناچار وزير قبلي راه و ترابري را وادار ساخت تا از شركاي داخلي و خارجي اين طرح لب به گلايه گشوده و اعلام كند اگر امكان تامين مالي پروژه مذكور وجود داشت در اسرع وقت طرف ايراني و چيني قرارداد را كنار مي‌گذاشت.

اما با روي كار آمدن وزير جديد راه و ترابري اين وعده‌ها شكل جدي‌تري به‌خود گرفت چرا كه حميد بهبهاني پس از وعده‌هاي آرماني كه در زمينه توسعه حمل‌ونقل ريلي و هوايي مطرح كرد اين بار با انتقاد از همتايان سلف خود وعده‌هاي تازه‌تري را براي تكميل و اتمام اين آزاد راه مطرح كرده است.

در حالي كه قبلا محمد رحمتي بارها نبود اعتبار براي تكميل و اجراي اين طرح و بسياري از پروژه‌هاي بخش راه و ترابري را به‌عنوان مشكل اصلي نافرجامي بسياري از طرح‌ها در اين بخش قلمداد كرده بود، حميد بهبهاني وعده‌هاي تازه‌اي براي اجراي اين طرح‌ها حتي در شرايطي كه اعتبارات اين بخش نيز تغيير چنداني نداشته را بارها اعلام كرده است.

پرسش مطرح آن است كه آيا براي قضاوت در مورد كيفيت اين روابط، تاثير آن بر بهبود روند اجراي آزاد راه تهران- شمال و ميزان تحقق وعده‌هاي وزير كنوني راه و ترابري نيز بايد مردم چند سال ديگر به انتظار بنشينند تا وزيري ديگر با وعده‌هاي تازه متولي اين بخش شود، يا اينكه پيش از پايان صدارت بهبهاني بر اين وزارتخانه مشكلات اجرايي مرتفع شده و بسياري از قطعات اين پروژه ملي به بهره‌برداري خواهد رسيد؟!